Afitap Ne Renkti

Bazen hepimiz hayatın kalabalığından sıkılıp yalnızlığımıza, zihnimizin kuytu köşelerine saklanmış

anılarımıza sığınıp kendi dünyalarımıza çekiliriz, susarız, ağlarız veya maskeler takıp kendimizi

saklarız. Hayatın karmaşası, bitmez tükenmez derdiyle boğuşmaya çalışırken gökyüzünü çamurla

sıvarız, kendimizi karanlığa ve kasvete bırakırız. Çoğunlukla bunun farkına varamayız, gökyüzüne

sıvadığımız çamurdan bazen güneş sızar ve o güneşin ışığına umut bağlayıp tutunuruz. Artık en

kıymetlimiz gökyüzündeki çatlaklardan sızan güneşin altın saçlarıdır. Ölümler, kavgalar, kırgınlıklar

ve doğruyu yalandan ayırt edemediğimiz dünyada çatlaklardan sızan güneş bize yaşadığımızı

hissettirir. En büyük korkumuz da bir gün çatlakların kapanması ve güneşi tekrar göremeyecek

olmamız olur. Ben sizlere benim küçük çamurla sıvanmış dünyamın çatlaklarından sızan güneşi

anlatmaya çalıştım. Kalemimin yettiği yere kadar her mısra, her cümle ona duyduğum sevgiyi, özlemi

ve hasreti anlatıyor. Hiç baharı görmeyen güz bahçeme baharı getiren, lakin yokluğunda

sonbahardan başka geriye hiçbir şey bırakmayan güneşimi kalemimin kâğıtla olan dansında,

mısralara saklanmış anılarımda, her satırımda akan gözyaşımla dile getiriyorum. Güneşi andığım bu

gönül aynamı sizlerin yüreklerine ve gözlerine sunuyorum.