Mavi Mayıs Siyah Kasım

Sonbaharda sararıp dökülen
Yapraklar misali,
Ayrılık çanları bozuyordu
Gecenin sessizliğini..
Ağırlığı öyle oturmuştu ki
Adamın omzuna,
Taşıyamaz olmuştu hüznünü boynunda..
Çaresizce ilerlemeye
Çalışırken karanlıkta,
Gözyaşları karışıyordu yağmurlara..
Nasıl bırakıp gidebilirdi ki insan,
Geride kalan aydınlık bir dünya
Ve Mavi Mayıs sevdası..
Göğsünün tam ortasında
Rengarenk çiçeklerin
Boynu bükük acısı,
Siyah Kasım 'ı getiriyordu
Gözlerinin karasında..
Dönüşü yoktu artık geriye
Gidiyordu bilinmez meçhule...