Mor Köşkün Gelini

Sabahın ayazı, trenden iner inmez, dört bir yandan kavradı bedenimi. Kalın mantoma sıkıca sarınıp yakamı kaldırdım. Çevreme bakındım. Küçücük, derme çatma istasyon binasının saçağı altında bekleşen iki köylüden başka hiç kimse görünmüyordu ortalıkta. Onlar da neyi bekliyorlardı, bilmem. İl merkezine dört saatte ulaşabilen tren, ancak bizim inebileceğimiz sürede durmuş, sanki bu duraklamadan kızgın, oflaya puflaya çekip gitmişti. İki günden önce de yeni bir tren uğramazdı. Anadolu'nun, o güne dek ancak kitaplarda okuduğum yalnızlığının simgesi gibi uzanıyordu raylar batıdan doğuya. Uzaklarda, yeni doğan güneşle çarpışıyor, tepelerin ardında yitiyordu...