Pulsuz Tavla

Bir meyhaneye "Kalem" adını ancak bir gazeteci
verebilirdi belki de. Peki ama gazeteci neden
meyhane açar ki? İşsiz kalırsa açar elbet. Ama öyle
hayallerini süslediğinden, niyetlendiğinden değil.
Kader kılığına bürünmüş biri yüzünden: Kendisi gibi
parasız olan Arkadaş Kerim. Ama sonradan polise
söyleyeceği gibi iç çamaşırı satan bir dükkân da
açabilirdi, Kader'in kılığını kimin çaldığına bağlı
olarak.
Oldukça dolambaçlı yollardan, borç harç, başına
gelmedik kalmadan açılacaktır "mekân." Mal
sahibinin peşinde koşmalar, bono tuzakları,
bürokratik engelleri aşma çabaları, takipler, sevgili
buluşmalarına yarenlikler...
Sonra arkadaşları gelecektir Kalem'e: Ressamlar,
duvarları resmetmeye; sosyalist partililer entrikaları
sergilemeye; gazeteciler, hasetlik etmeye; avukatlar,
şairler, yazarlar, sanatçılar, kaçakçılar; yalnızlar, başı
kalabalıklar; öfkeliler, neşeliler; âşıklar, aşka
susayanlar; dertliler... Toplumun pek çok
kesiminden insan manzaraları... Sahne meyhanedir
ama memleketin de izdüşümüdür...
Ama bu memlekette, siyaset de muhabbet de
pulsuz oynanan bir tavla oyunu gibidir.
Mehmed Kemal bilmediği bir oyunu anlatırken
Acılı Kuşak kitabına esas olan insan manzaraları
betimleme tekniğini kullanarak karakterler
üretmekten çok gerçek insanları romanına dahil
etmektedir.