Sen Yoksun Diye

İnsan, seninle anlam kazandı; seninle mânâsına kavuştu, varlık. Sen yoksun diye, yüzler gülmüyor; tahammül sınırını aştı hayat.
Yokluğunu fırsat bilenler, kan gölüne çevirdiler dünyayı. Kuzey, güneyi eziyor; kara bulutlar çöküyor, semadan tüm evrene.
Yaradan'ın üstünlük ölçüsü takva iken, "ne mutlu" ırklar türedi. İlahlık yarışına girenin biri, diğerine:
"Sana, benden gayri özgürlük veren olmaz; benim istediğim kadar hürsün; ya sev, ya terk et!" ile inkârın daniskasıydı.
Ey Âlemlere Rahmet Olan!
Yokluğunda sahte liderler dolaşıyor, sağda solda; "Kurtuluş bende!" diyor, her biri. Halklarını atıyorlar gayyaya bilerek, isteyerek. İzmler çöplüğüne döndü dünya!
İnsanı insan yapan değerler pazara düştü; dosta kurşun, düşmana gül. Tutulan yol hak olsaydı, çokluğuna rağmen zelil olur muydu, seni sevenler!