Sevgili Anne

yolunu kaybetmiş bir çocuk

güneşli günler geldi anne...

üşütmüyor esen rüzgâr

büyümek

büyümek de hiç korkulacak kadar değilmiş

hıfzettim ömrümce

galiba çocukluğunu kaybetti yüreğim...

ne insanları çocukluğumdaki gibi sevebiliyor

ne içten gülebiliyorum.

savaşmak anne, yorulup pes etmeden

çabalamak o kadar da ağır değilmiş

yalnız kalabilmek, zifiri gecelerde umutsuz yarınlarda,

o kadar da korkunç değilmiş anne...

ne sevmeyi biliyorum

ne de sevilmeyi.

işte diyorum ya, yüreğimdeki çocuk

benliğini

yolunu kaybetmiş