Türkiye Cumhuriyetinin Madencilik Politikaları

Madenler ve madencilik konusu eskiçağlardan beri toplumların ilgilendikleri
konulardan biri olmuştur. Türkiye'de madencilik konusunun ayrıntılı olarak ele
alınması ve üzerinde çalışılma yapılması Cumhuriyet Döneminde olmuştur.
Cumhuriyet'in ilanı ile başlayan dönemde bilindiği üzere her alanda ülkeyi çağdaş
uygarlık seviyesinin üzerine çıkarmak amacıyla çalışmalar sürdürülmüştür. Hedefe
ulaşmada dikkate alınan alanlardan biri de iktisadî hayatın çok kıymetli bir tarafını
oluşturan madencilik olmuştur. Cumhuriyet döneminde başlangıçta madencilik
sektöründe Osmanlı Devletinden intikal eden 1906 tarihli maden nizâmnamesinin
hükümleri uygulanmıştır. Bu nizâmnameye göre oluşturulan düzende; madenler
ekonomide bir ticaret malı olarak değerlendirmiş, sektörde yer alan kişilerin çıkarları
korunmuş, fakat toplumun yararı pek gözetilmemiştir. İdeal olmayan bu anlayışın ve
uygulamanın değiştirilmesi, sektörün ülke çıkarlarına uygun hale getirilmesi,
üzerinde durulması gereken bir konu olarak görülmüştür. Bu düşünce ile hareket
eden Cumhuriyet hükümetleri, çözüm bekleyen birçok sorunun yanında çok önemli
görülen maden ve madencilik konusu ile de ilgilenmişlerdir. Bu bağlamda önceki
anlayış ve algıdan farklı olarak sektörü ileriye taşıyacak yasal düzenlemelere
girişilmiştir. Çağdaş ilkelere dayalı yeni plan ve programlar hazırlanmış, resmî
kurumlar, okullar ve işletmeler açılmış, ülke madenciliğinin gelişmesine yönelik
radikal adımlar atılmıştır.
Bu çalışmada geniş bir perspektiften bakılarak, Cumhuriyet Döneminde (1923-1960)
madencilik alanında yapılan düzenlemeler, yenilikler ve Türk madenciliğinin
gelişmesini sağlayacak politikalar hakkında bilgi verilmiştir.
kurulum, yapılandırma ve kullanım deneyimleri paylaşılmıştır.