Zikir_{Dilin Hep Allah'ı Zikretsin!}

Efendimiz (s.a.v.) onun sadık dostu Hz. Ebubekir (r.a.) Medine'ye hicret ederken, izlerini süren mekkeli müşriklerden korunmak için Sevr mağarası'na gizlenir. Gerek mağaraya giderken, gerekse mağaraya sığındıklarında Hz. Ebubekir'in tek korkusu vardır:
Allah'ın Resulü'nün başına bir şey gelmesi... becerikli bir iz sürcüsü, Mekke askerlerini Sevr mağarasına kadar getirir. Askerler mağaranın önüne geldiklerinde Efendimiz (s.a.v.) sakindir. fakat, Mekkelilierin konuşmalarını ve ayak seslerini duyan Hz.Ebubekir'in (r.a.) endişesi hayli artar. korkulu bir halde:

"Ya Resulallah benim ölmemin bir önemi yok. Ama sana bir kötülük yaparlarsa, bütün ümmet helak olur." diyerek endişesini dile getirir. Efendimiz (s.a.v.) ise; huzur telkin eden haliyle onu en güzel şekilde teselli eder:
"Tasalanma! Allah bizimle beraberdir..."
Ve mağara arkadaşına ilk zikir talimatını verir:

"Dilini damağına yapıştır ve içinden gizlice haykır: Allah, Allah Allah..."

Peygamberimiz'in (s.a.v.) söylediği şekilde Allah'ı anan hz. Ebubekir'in kalbi, feraha kavuşur...

Üzerlerine ilahi bir suskunluk inerartık ne korku kalır gönlünde Hz. Ebubekir'in ne de zerre kadar tasa...

İnsan, Allah ile kendisi arasındaki manevi irtibatı sağlamak için O'nu hatırlayıp anma ve emirlerine uyum sağlama durumundadır. Esma-i hüsna, ilahi sıfatlara , tesbih, tahlil, tahmid ve dua cümleleri dil ile zikir kapsamı içinde yar alan ve Allah'ı hatırlatan vasıtalardır.